Het Huis Marseille in Amsterdam bezocht ik aan de start van de zomer: Hier waren drie fotografische exposities te zien. De museumtour ging van start met Lindokuhle Sobekwa. Een jongen die als fotograaf zijn dorp bezoekt waarin hij is opgegroeid. Hij bezoekt hier zijn familieleden en onderzoekt daar zijn cultuur. Het begint eigenlijk heel luchtig, met een stamboom van zijn familieleden en foto’s die daar op aansluiten. Je ziet werkers op het land, een vrouw in haar rozentuin, familieleden die het overlijden van George Floyd (een moord die gepleegd werd vanuit racisme) ontdekken en zijn familieleden in hun eigen omgeving. Ook bezoeken ze een graf, maar hier zoek je dan nog niet gelijk een heftige gebeurtenis achter.
Wanneer je de laatste zaal bezoekt vallen alle puzzelstukjes samen. Sobekwa zijn zus is jaren vermist geweest, dit gebeurd veel bij vrouwen in zijn geboortedorp. Wanneer ze terug wordt gevonden overlijdt ze niet lang daarna. Uit respect voor haar levensloop en uit persoonlijke rouw bezoekt hij haar vrienden en familie, om zo nog vlagen van haar op te kunnen vangen.
Dit wordt gebundeld in een korte documentaire, vol fotografie van haar kleding, spullen, omgeving, vrienden en familie. Ook zie je korte stukken schrift waarin Sobekwa zijn zoektocht naar zijn zus omschrijft. Zijn zus staat zelf maar op één familiefoto. Deze foto komt meerdere keren groot in beeld terug in vergelijking met hun familiefoto waar haar hoofd uitgeknipt is. Een emotionele tentoonstelling, maar ontzettend goed in het vertellen van een verhaal.
De volgende paar kamers betreffen een andere fotograaf: Sabelo Mlangeni. Deze fotografie lijkt in hetzelfde straatje te liggen, maar vertelt meerdere verschillende verhalen. Het start met een kleine expositie die over het geboortedorp van Mlangeni gaat. In deze fotoreportage zien we de armoede, drugsgebruik en discriminatie die zijn dorp kent. Afbeeldingen van heroïne gebruik voor het slapen gaan, donkere mensen die zich aan het bekommeren zijn over het opruimen van de huizen van de blanken, die ondertussen: verliefd zijn, vechten, discrimineren en gebruiken. Een samenkomen van evenveel armoede, maar waar nog steeds gediscrimineerd wordt. Vervolgens loopt de tentoonstelling over in huwelijksfeesten die binnen de donkere culturele dorpen plaatsvinden. Soms trouwen ze uit gedwongen redeneringen, maar soms ook uit liefde. Dit is door de sluiers van de dames goed te ontdekken wanneer je langer kijkt. Ook zie je hoe de dag verloopt en hoe ze zich voorbereiden op een leven lang samen. Met deze fotoreportage won Mlangeni grote prijzen.
Vervolgens eindigen we de expositie met een verzameling polaroid foto’s van Dana Lixenberg. Deze fotografe heeft een gigantische collectie aan bijzondere en intieme polaroids geschoten, voornamelijk van bekende muzikanten, presentatoren, acteurs en actrices etc. Soms in hun eigen omgeving, eigen emoties, naakt of ingetogen. Ze weet ze op allerlei manieren vast te leggen, waardoor je een kijkje krijgt in het onbekende.
Een fotografisch museum verschilt naar mijn mening echt gigantisch van een museum in de schilderkunst omdat het nog dichterbij de kijker komt. De mensen die je op beeld ziet
zijn namelijk van écht vlees en bloed. Deze mensen vertellen een levensverhaal of dat van een ander maar hoe je het ook bekijkt het komt altijd binnen.
Ik zie het maken van schilderkunst echt als een manier om je ergens over te uiten, je uit te spreken en je creatief bezig te houden. Maar fotografie vertelt verhalen in zijn puurste vorm.
